Anneke & Eddy sailing Misty Too: Misty Too Sailing to ITALIA !!! {Dutch Blog + Photos}

We gaan weer reizen!!

Het is alweer enige jaren geleden dat ik een verslag schreef over onze zeiltochten. De afgelopen vier seizoenen hebben we, op het heen en weer reizen naar NL na, de Ionische zee niet verlaten. Aldaar hebben we wel korte tochten gemaakt. Nu voor mij de 65^ste jaargang bereikt is hebben we besloten weer te gaan toeren.

Het was een druk seizoen, Allereerst bereikte in juni Anneke haar 60^ste, met bezoek van neef Eddy en nichten Hetty & Christine en vele vrienden vierde we deze mijlpaal.

In augustus werd het nog veel drukker. Het bezoek van kids Martine & Peter met kleinkids Stijn & Puck was samen met neef Rémy aangekondigd. 14 aug. Lande dit bezoek op de luchthaven van Preveza. Als we s’avonds gezellig Pita Gyros willen gaan eten in onze stam Pita tent STATIS PLACE staan daar ineens Desireé en Bep voor ons neus! Wat een verrassing! Ik had al steeds een gevoel dat er iets stond te gebeuren. Als we de volgende morgen aan boord van Misty Too, op mijn verjaardag, aan de koffie met door Martine “gebakken” taart zitten staat de volgende verrassing op de steiger! De andere Opa & Oma Arie & Iet! Ze zijn niet met het vliegtuig gekomen maar met de auto!

De boot was VOL met 11 mensen aan boord! Maar wel gezellig!

Arie & Iet blijven maar een paar dagen, zij maken een klein rondje Griekenland.

Bep en Desireé blijven een week, onze kids en Rémy twee weken. Alleen Rémy

Slaapt aan boord, de rest verblijft in hotels. We hebben een drukke maar leuke tijd.

We maken tochtjes met de auto over Lefkas en per boot naar de eilanden. BBQ’en op een strandje, zwemmen in pittoreske baaitjes en eten in gezellige Taverna’s,

Kortom het is een leuke manier om dit voor ons speciale jaar te vieren met vrienden en familie.

Ons plan is om de komende winter in Italië te overwinteren. Op de tocht van NL naar GR, in 2001, hebben we in +/_ 10 weken de hele west en zuidkust van Italië langs gezeild. Achteraf bekeken was dat veel te snel om echt de Italiaanse cultuur en sfeer op te nemen. Dus besluiten we om deze oude droom waar te maken.

We bereiden ons voor op het vertrek, de geplande datum is 15 september. Na een zoektocht via internet, en hulp van Italiaanse vrienden {we sturen 9 e-mails naar verschillende jachthavens in zuid Italië} kiezen we voor Viëste een stadje aan de Adriatische kust in het zuid oosten van Italië. Onze vrienden Ton & Ria van de Tapatai, overwinterde, hier enige jaren terug en hadden goede ervaringen. Het was ook de enige die op onze e-mail reageerde.

We doen de laatste klussen en we bevoorraden de boot. Als afscheid worden verschillende etentjes en BBQ, s georganiseerd. Herbert organiseert een etentje. In een Taverna in het bergdorp Katochori wordt voor ons een speenvarken gegrild. Dit wordt begeleid door ongeveer alle andere gerechten die de Griekse keuken rijk is. Met de rijkelijk aangevoerde wijn worden de kelen gesmeerd.

Herbert en zijn vrouw Joanna hebben een aantal vrienden uitgenodigd. Bob & Truus van de Scarab nodigen ons een avond aan boord uit. Janet en David van de Nanablu nemen ons mee uit naar restaurant “Mamma Mia” en ook word er door de vrienden van Skorpios ponton {steiger} een BBQ georganiseerd.

Als we, aanzienlijk aangedikt, eindelijk op de 15^de om 12.00 uur de lijnen losgooien staat een ieder op de steiger om er zeker van te zijn dat we weg zijn. Ver varen we niet die dag, nog één afscheid BBQ, dit keer op het strand van “One Tree Bay” {niemand begrijpt deze naam, er staan namelijk twee bomen}

Met Janet & David en Chris & Lisa van de “Were U Too” hebben we nog een gezellige laatste avond in het Lefkas gebied. De volgende morgen vroeg om 07.00 uur gaat dan eindelijk het anker omhoog voor een tocht van +/- 350 zeemijl met als bestemming Viëste, Italia!! We plannen om daar eind oktober aan te komen. We hopen op een leuke vakantie van zes weken.

De eerst bestemming is het eiland Paxos. Het is zonnig weer met weinig of geen wind. Allereerst moeten we bij Lefkas stad door de brug, daarna zetten we koers op Paxos. Onze boot is een uitstekende zeiler, maar daar heb je wind voor nodig! Ik schreef al eerder dat de beste motorboot een zeilboot is, zo bewijst ook deze dag dit.

Met een snelheid van 6 knopen brengt: “Misty Too” ons in 6,5 uur naar Paxos, afstand 35 mijl. In Mongonisi bay laten we om 15.30 het anker vallen.

Ik gebruik nog maar eens het superlatief “het feest van de herkenning”

9 jaar geleden, op onze reis van NL naar Lefkas bezochten we deze baai ook al.

We blijven twee nachten, wandelen en zwemmen, vangen vis in onze korf en grillen die op onze boord BBQ. Van Mongonisi gaat het naar Gaios de “hoofdstad” {dorpje}van Paxos, op ongeveer 1 uur varen. Ook hier weer dat feest van. Verder gaat het naar Lakka, een baai op de N.O. punt van Paxos. Lakka is een Schitterende baai met glashelder water en een lief dorpje. Hier ontmoeten we Mike & Dawn van de “Child’s Play” {Mike’s achternaam is Child, vandaar deze naam} vrienden van Skorpios Pontoon. Als we s’avonds door het dorp lopen op zoek naar een leuke Taverna lopen we bij toeval tegen het terras van de Taverna waar we 9 jaar terug ook aten met Hans & Truus. Zoals in Griekenland gebruikelijk word je uitgenodigd in de keuken, alles ziet er lekker en zeer vers uit. Later schuiven Mike & Dawn bij ons aan tafel aan. Het eten is heerlijk, er wordt op een accordeon gespeeld en gedanst, kortom alweer feest! Omdat er harde wind is voorspeld {6 a 7 bft }blijven we hier een paar dagen voor anker liggen, Er lopen wel golven de baai in die het enigszins oncomfortabel maken, gelukkig houd ons anker goed.

21 september gaat het anker weer op, onze bestemming is Plataria, een plaats op het vasteland van GR. T.o. Corfu iets ten zuiden van Igoumenitsa dit is waar de veerboten uit o.a. Venetië Italië aanleggen. Vandaag weer weinig wind! In Plateria waren we nog nooit met de boot, we passeren het altijd als we naar NL gaan en de ferry nemen. Het is een eenvoudig dorp met een goede beschutte haven waar vooral veel Duitsers met hun boten domicilie hebben. Hier ontmoeten we een Frans Nederlands stel op een 18 meter lang zeiljacht. Zij nodigt ons uit om te komen kijken naar Nederlandse boeken, we doen een goede ruil we brengen ongeveer 10 boeken en enkele tijdschriften en krijgen zo’n 20 boeken! We blijven maar een nachtje, onze bestemming de volgende dag is Ormos Pagania een baai op een steenworp afstand van de Albanese grens. Alweer is er geen wind, we leggen de 17 mijl af in 3,20 uur af.

Bij aanlopen van deze baai {ook hier waren we nog nooit} lijkt het alsof we er niet in kunnen. Het ligt vol met zgn. Fishfarms, dit zijn een soort drijvende korven van zo’n 10 mtr doorsnee. Hierin word overwegend Tsipoura gekweekt {Dorade} en ook zeebaars.

Stapvoets met Anneke als wakend oog op de boeg om de ondieptes en de ankerkettingen van de Fishfarms te ontwijken vaar ik de baai in. Deze heeft de vorm van een Chianti fles eerst lang smal, dan wijd uitlopend. Eenmaal helemaal achterin blijkt dat er heel veel ruimte om te ankeren is. Beschut tegen alle winden liggen we hier met een aantal vissertjes en nog een Frans zeiljacht. De vissers hebben primitieve hutjes aan de wal die ze gebruiken om te overnachten, waarschijnlijk wonen ze te ver weg van de Fishfarms en hun visgronden. Het is een idyllisch plekje.

We zitten zo dicht bij Albanië dat onze GSM alleen de Albanese providers ontvangt.

Ook hier blijven we een nacht. Van Ormos Pagania steken we over naar Corfu {voor de Grieken Kerkira} naar het mini badplaatsje Agios Stefanos, een afstand van 13 mijl. We varen nu langs de grens van Albanië, De Albanese kust en de noord oost kust van Corfu liggen op ongeveer 1,5 mijl uit elkaar {+/- 3km} nu vaart alle scheepvaart door deze nauwe zeestraat, en zo ook wij nu. 9 jaar geleden toen wij naar Corfu voeren werd dit nog sterk afgeraden i.v.m. piraterij. We ankeren voor de nacht in de kleine baai van Ag. Stefanos. Agios staat voor Sint of Saint, Agios Nikolaos is dus sint Nicolaas. Er wordt weer harde wind en onweer voorspeld, we besluiten naar Kassiopi te gaan een badplaatsje verder op 3 mijl afstand. Het ziet er op de kaart en in de Pilot {haven handboek}genoeg beschut uit gezien de te verwachten wind.

We meren in Kassiopi af aan de binnenzijde van de strekdam. Afmeren in de Middellandse zee geschiedt normaal op eigen anker. D.w.z. je werpt je anker uit op 40 meter van de plek aan de kade waar je wilt afmeren, vaart dan achteruit naar deze plek en maakt 2 achterlijnen aan de kade vast, ankerketting aanhalen en klaar, dan hoop je dat het anker goed is ingegraven. Vele niet ervaren hebben hier nogal eens moeite mee. Bij ons gaat het eigenlijk altijd wel goed, we hebben hier zelfs les in gegeven. Deze keer ging het fout. Na enige tijd blijkt het anker niet te houden. Het waait en regent al flink, we hebben geen zin er weer uit te varen en alles over te doen. Ik besluit een tweede anker met de bijboot uit te brengen. Dit lukt, de ankerlijn staat snaarstrak! Helaas! Na enkele uren met veel wind breekt ook dit anker uit. Er zit niets anders op dan weer uit te varen en alles over te doen. Motor starten, achterlijnen los hoofdanker inhalen en lijn tweede anker. De ketting met tweede anker laten we liggen met een boei eraan, het waait intussen een dikke 7 bft, maar gelukkig is het even droog. We brengen hoofdanker opnieuw uit, nu zo’n 10 mtr verder. Als de achterlijnen aan de kade vastliggen en we de ankerketting aanhalen, staat alles weer strak en gelukkig blijft dit nu ook zo. De volgende dag staat er wel 20 cm water in onze bijboot! Kassiopi is een echt toeristenoord met vooral veel Britse toeristen. Hoogzomer zal het hier een gekkenhuis zijn. Ondanks de dag slecht weer is het hier best leuk. We wandelen rond het Byzantijnse kasteel, eten lekkere Pita Gyros en doen onze laatste Griekse boodschappen.

Maandag 27 sept. vertrekken we weer, bestemming Erikousa. Ten noorden van Corfu liggen 3 eilanden die bewoond zijn, één hiervan, Othoni, bezochten we in 2001 nu staat ook Erikousa op onze lijst. 3 uur en 15 minuten hebben we nodig voor de 17 mijl. Weer is er weinig wind, van zeilen komt weer niet veel.

Erikousa heeft een klein ondiep haventje waar we op de gebruikelijke wijze aan de kade gaan liggen. We zijn met de locatie niet echt gelukkig ook hier houd het anker niet. We besluiten in de baai bij het strand voor anker te gaan.

We gaan met de bijboot aan de wal voor een wandelingetje en een drankje in het dorpje. We gaan ook op zoek naar een steentje, van alle eilanden die we tot nu toe bezochten hebben we een klein steentje met de naam van het eiland en de datum erop, met deze nieuwe reis kunnen we de verzameling weer uitbreiden. Het dorpje is erg klein, toch zien we een minimarkt een taverna, pensions en een snackbar, en 2 keer per week komt er een veerboot. Het wordt een onrustig nachtje de wind draait naar het zuiden waardoor we aan lagerwal liggen.

Othoni is onze laatste Griekse haven. Dit ook kleine eilandje ligt op een afstand van 11 mijl ten westen van Erikousa. In twee uurtjes over een knobbelig zeetje bereiken we de baai van Othoni. Ook hier staat de wind in de baai, we hebben geen andere keus. We proberen het eerst aan de kade van de veerboot, helaas is het daar te ondiep, dus dan maar weer vooranker in de baai. S’avonds zet de wind weer aan tot gemiddeld 6 Beaufort dit gaat gepaard met regen en onweer. De pier biedt wel enige beschutting maar toch loopt er een aardige zwel de baai in. Helaas betekent dit weer ankerwacht houden, pas om ongeveer 3 uur nachts gaat de wind enigszins liggen en kan ik te kooi gaan. De volgende dag, als we met de bijboot aan wal gaan, spreekt een zeer vriendelijke lokale visser ons aan. Hij vertelt ons dat we beter naar de kleine vissers haven op 500mtr van de veerboot baai kunnen gaan. Volgens de pilot is deze haven te klein en te ondiep, de visser meldt dat het haventje is uitgediept en dat er goede afmeermogelijkheid is. We gaan er te voet heen om de zaak te bekijken. Het ziet er goed uit, er is een compleet nieuwe kade en strekdam waarlangs men druk bezig is een houten steiger aan te leggen. De bevolking hier is bijzonder vriendelijk, als we een wandeling maken spreekt een jonge man ons aan, hij blijkt de lokale Port Police hier te zijn. Geïnteresseerd vraagt hij vanwaar we komen en waar de reis heen is. We vragen of we op kantoor moeten komen om onze “Cruising Permit” te stempelen omdat we Griekenland verlaten, doe dat maar in Italië is het antwoord. Wij geloven niet dat de Italianen daar in geïnteresseerd zijn. Twee nachten blijven we nog op Othoni, vrijdag 1 oktober om 07.00 uur maken we los voor de oversteek van de straat van Otranto naar Otranto Italia! De oversteek van 50 mijl duurt ongeveer 10 uur en er valt weinig te melden. Er staat weinig of geen wind, we zien geen Dolfijnen. Wel is er erg veel scheepvaart we zien zeker 20 schepen van kleine coasters tot zeer grote cruise schepen, slechts een enkele keer moeten we wat aan onze koers veranderen om die grote jongens de ruimte te geven. Eigenlijk is het andersom, wij nemen de ruimte om ze te ontwijken. Het is altijd weer verbazend hoe snel die schepen gaan [wel 60km per uur]. Eerst zie je een stipje en even later hup vaart hij bij je voorlangs.

We hebben al enige jaren contact met Italianen die uit Otranto komen, we hebben ze ontmoet op de Skorpios steiger waar we zo’n 3 jaar als onbezoldigd havenmeester fungeerde [je moet wat over hebben voor een mooi ligplaatsje]. Toen Giuseppe vernam dat we dat najaar in Otranto langs zouden komen, kregen we opdracht ons te melden zodra we wisten wanneer dit zou gebeuren. Via SMS hadden we dit al aan hem gemeld, op de vraag waar we kunnen afmeren was het antwoord don’t worry! Ik probeer wat te regelen. En inderdaad staat hij ons op de kade op te wachten.

De melding van de aankomsttijd ging bijna fout, we hadden geen rekening gehouden met het tijdsverschil! Het weerzien was enthousiast, als we worden gemaand door de havenmeester om ons als formaliteit bij de kustwacht te melden gaat Giuseppe met mij mee. Mijn Italiaans is nog niet zo goed en hij spreekt Engels. Als de vriendelijke jongeman onze papieren doorneemt komt hij tot de ontdekking dat mijn vaarbewijs is verlopen op 15 aug-2010, op mijn verjaardag dus. Achteraf wist ik dat, maar heb me nooit gerealiseerd daar problemen mee te krijgen. Gelukkig krijg ik die ook niet, hij doet alsof hij het niet gezien heeft. Hij maakt een formulier voor intern gebruik waar hij alle informatie invult, o.a. alle gegevens van de boot, laatste haven, volgende haven, eind bestemming, gegevens schipper en coschipper. Als hij hiermee klaar is vraag ik of hiervan een kopie kan krijgen, no problema! Giuseppe vaart als schipper op een 50 voet Bavaria en moet de volgende dag de boot i.v.m. een Regatta naar een andere haven [Santa Maria di Luca] varen, we nemen afscheid met een biertje bij ons aan boord.

We gaan op zoek naar een mobiele telefoon en internet aansluiting. Giuseppe heeft ons tips gegeven waar we o.a. een supermarkt een goede pizzeria en een winkel die ons de eerder genoemde zaken kan verzorgen. Otranto is niet zo groot maar een winkel in computer en GSM vind je tegenwoordig overal. Het gekke is dat we maar

1 supermarkt vinden. De Vodafone shop helpt ons goed op de weg van mobiele connectie met internet en de buitenwereld. Eenmaal weer aan boord beschikken we beide over een Italiaans mobiel nummer en een mobiele internet aansluiting.

In Griekenland hadden we in Nidri de beschikking over WiFi van Skorpios Charter, verder heb je in GR vaak free WiFi van de gemeente, op Paxos zelfs op alle ankerplaatsen. Zo kunnen we aan boord e-mailen en via internet goede weersvooruitzichten bekijken. Als we s’avonds naar de pizzeria lopen voor onze eerste echte Italiaanse pizza komen we langs een terras aan de haven waar een aantal mannen naar ons beginnen te roepen. Onze eerste gedachte is dat ze iets te veel gedronken hebben, maar algauw herkennen we woorden als Nidri en Grecia. Als we ons omdraaien en goed kijken herkennen een van hen. Het is een man in een rolstoel die drie jaar geleden ook gast was op Skorpios Pontoon. We hebben leuke herinneringen aan hem en zijn vrouw, we zijn toen een avond bij hun aan boord uitgenodigd om met drie andere Italiaanse boten spaghetti te eten. Het werd een zeer gezellige avond met echt niet alleen spaghetti! Algauw zitten we aan een glas wijn, en zit ik in mijn beste Frans - Italiaans te converseren. Otranto is een leuk stadje met als centrum een middeleeuws ommuurde vesting, smalle straatjes met leuke winkeltjes en restaurantjes, we blijven hier 3 nachten.

4 oktober om 08.00 uur gooien weer los. De volgende bestemming is Brindisi de afstand van een kleine 50 mijl leggen we af in 8 uur met alweer geen wind! Bij Brindisi meren we af in de Marina even buiten de stad. De voorspelling vermeld voor de komende dagen harde wind met regen en onweer. Het is een moderne jachthaven met prijzen die meevallen [wintertarief]. De Marina ligt op een half uur van het centrum van de stad, voor 90 cent wordt je daar comfortabel met de bus naar toe gebracht. Jammer dat in zuid Italië alles om 1 uur sluit! Dat gebeurde ons dus, we nemen de bus en komen in een ‘verlaten’ stad terecht. Wij zijn gewend in GR dat de winkels om 2 uur sluiten. Echter grote supermarkten als Lidl en Carrefour blijven de hele dag geopend. Hier komen we er achter dat alles om 1 uur sluit. Wil je dus boodschappen doen moet je bijtijds opstaan, om 17.00 uur gaan de winkels wel weer open tot 21.00 uur.

De volgende dag proberen we het nog maar eens, maar dan vroeger. Brindisi is een

middel grote stad met brede straten en veel dure winkels.

Ook vinden we een overdekte groente markt en een Eurospin, dit is een soort Lidl, we

doen leuk boodschappen, Italië is toch weer totaal anders en daarom zijn we hier.

Onze volgende halte is Monopoli maar eerst tanken, volgens de dame gisteren op kantoor gaat het tankstation om 8 uur open. Helaas! Als we bij het tankstation afmeren is het nog dicht. Ze gaan pas om 9.30 open, maar eerst moet de tankauto de tanks van het station vullen! Eenmaal buiten blijkt er nog een flinke zeegang met niet al te veel wind te staan. Zoals gewoonlijk met zo een zeegang liggen we aardig te stuiteren. Motorzeilend onder Genua lopen we zo, n 5,5 knoop. Het is zondag, en we varen langs de kust. Dat betekend uitkijken! Zwermen kleine bootjes met vissertjes zitten op het water. Het lijkt ons niet prettig met deze zeegang op een klein bootje te moeten vissen. Nu we toch over vissen hebben, al sinds ons vertrek slepen we een lijn met kunstaas maar tot nu toe noppes!! Het werd weer een lange dag, de afstand van 46 mijl naar Monopoli leggen we in ruim 8 uur af.

Monopoli, de naam heeft niets met het beroemde gezelschapsspel te maken. Er zijn meerdere plaatsen die op poli eindigen, o.a. Gallipoli. In het Grieks betekent poli veel en mono alleen. Wat we hier verder mee moeten weet ik ook niet. Misschien woonde hier veel alleenstaande? Zoeken misschien nog weleens op.

Vriend Giuseppe melde ons per SMS waar we hier het beste kunnen afmeren. We worden daarbij geholpen door een aantal lokale vissers. We liggen echt op een waanzinnig mooie plek, we wanen ons als in een film met beelden uit de 16^e eeuw. Een oude kade onder aan een hoge muur die deel uit maakt van de haven pier. Aan het einde van de kade op 100 mtr. staat een oud kasteel ook uit de 16^e eeuw waar Karel de 5^e woonde. Naast het kasteel de poort die toegang geeft tot de oude stad. Alles is nog in goede staat, aan het kasteel word nog gerestaureerd. We liggen hier als enige zeiljacht tussen de vissersboten met vriendelijke mensen. De oude stad met zijn smalle straatjes, kleine winkeltjes, cafeetjes enz. veroverd onze harten. We vinden een groente en fruitmarkt waar ook in een soort kioskachtige stallen verse mosselen worden verkocht voor 2 euro p kg heerlijke verse mosselen! We kunnen het niet laten, dat word smullen vanavond! 3 nachtjes blijven we [met veel plezier] hier in Monopoli liggen.

We naderen langzaam ons einddoel Viëste, er zijn nog een aantal havens die we willen bezoeken. Bari is de volgende havenstad die is veel groter dan Brindisi.

Grote steden hebben we niet echt zin in dus besluiten we een plaats verder te varen

n.l. naar Molfetta dat op een afstand van 40 mijl ligt. We kunnen een beetje zeilen. Toch leggen we het grootste deel op de motor af. Molfetta is weer een oude vestingstad met een vrij grote haven met zeer veel vissersboten. Volgens de Pilot is de plaats voor passanten onder aan de vuurtoren. Het is niet zo’n pittoreske haven als Monopoli maar we hebben we uitzicht op de oude stad en op de bedrijvige vissersboten. De windvoorspelling voor de komende twee dagen is niet best er word 7 tot 8 Beaufort voorspeld met veel regen en onweer, we zullen hier dus wel een paar dagen blijven. De Guardia Costiera [kustwacht] meldt zich al spoedig op de kade met de vraag hoelang we willen blijven en wil onze papieren zien. Als ik hem ook de kopie van het formulier dat zijn collega in Otranto maakte toon neemt de vriendelijke jonge man er gelukkig genoegen mee. De volgende dag hoost het, toch willen we wat zien van de stad. We doen onze zeilpakken aan en gaan op pad. Het is echt bar!! We doen een paar boodschappen, kopen twee lekkere Entrecotes, drinken cappuccino met likeur en dan gauw weer naar de boot. Ik loop alle lijnen na en leg er voor de zekerheid wat extra bij. De kade waaraan we liggen is nogal hoog, de lijnen liggen over de kade waardoor schavielen onontbeerlijk is ondanks alle voorzorg maatregelen. Er loopt een zwel waardoor we continu in beweging zijn. We nestelen ons lekker aan boord nemen een wijntje en doen een spelletje Triomino. Halverwege het spel begint de boot toch wel heftig te bewegen. Ik ga toch nog maar even controleren en verander nog wat aan de lijnen. 10 minuten later horen we vreemde geluiden en gaan weer naar buiten. De boot gaat nu echt heftig tekeer, de stootwillen remmen de boot in zijn opwaartse beweging langs de kade dusdanig dat de railing erdoor word verbogen. Dan een knal! Een van de verhaal klampen in het voordek word er finaal uitgerukt! Geen tijd te verliezen snel starten we de motor en gooien de 6 lijnen los, een moeten we achterlaten die is aan wal belegd. Wat nu? als we om ons heen kijken liggen alle vissersschepen aan de kades te rollen. De haven bestaat uit een binnen en een buitenhaven, in de pilot staat dat de buitenhaven geschikt is om te ankeren. Goede raad is duur, we besluiten dit maar te proberen. Voor anker liggen is in dit geval het veiligst. We ruimen alle lijnen van het dek op en bereiden het anker voor. Anneke gaat naar het voordek in de nu met bakken uit de hemel komende regen. Ik vaar naar de buitenhaven en zoek naar de beste plek om het anker te laten vallen. De eerste poging faalt! Het anker krabt, we proberen het opnieuw en opnieuw, zeker 10 keer proberen we op verschillende plaatsen het anker in de grond te krijgen. Een maal zitten we te dicht bij het strandje en raken de grond. Dan komt er in de ingevallen schemer en nog steeds stromende regen een klein bootje naar ons toe, twee lokale vissers duiden ons om naar de binnenhaven te gaan. We begrijpen dat ze willen dat we hen volgen. We hebben niet veel andere keuzes en een beetje lokale hulp is nooit weg. In de binnenhaven versta ik uit hun woorden en gebaren waar we ons anker moeten werpen, en dat we een achterlijn klaar moeten maken en achteruit tussen twee steigertjes voor kleine visbootjes in moeten varen, daar word de achterlijn vast gemaakt aan een boei. We trekken de ankerketting strak het anker houdt en we liggen pfffffffffff!!!! We staan te trillen op onze benen van de spanning, deze vreemde plek hadden we nooit zelf gekozen. De boot lijkt aan dek wel een baggerschuit, de regen zal het hoop ik wel weg spoelen. We trekken wat droogs aan nemen een drankje, Anneke gaat een kliekje opwarmen, de entrecotes bewaren we wel voor morgen. We blijven waakzaam en duimen dat het anker houdt. Na enige tijd krijgen we de indruk dat het kleine steigertje aan bakboord dichterbij komt. Als ik probeer de achterlijn aan de meerboei wat aan te halen krijg het angstige gevoel dat ik de meerboei naar me toe trek. Ik weet niet wat er onderaan die boei op de bodem ligt maar het is op zeker niet geschikt voor een boot van 12 Ton! Opnieuw stress! De vissers hebben onze lijn aan de meerboei vastgebonden die krijg ik zo niet los. Gelukkig heb ik altijd een scherp mes in de kuip bij de hand, met een haal snijd ik de lijn door. Anneke staat al bij de ankerlier. Als ik de motor start haalt Anneke het anker op en kunnen we weer van voor af aan beginnen. In de kuip overleggen we wat te doen. In een hoek van de haven lijkt het wat rustiger. We gaan daar proberen achter eigen anker aan de kade te gaan liggen. We kiezen de juiste positie, laten het anker vallen en varen achteruit hopend dat iemand aan de wal een lijntje aan pakt. Op 10 meter van de kade is onze ankerketting aan zijn eind. We moeten het anker weer ophalen en het opnieuw proberen. Tijdens dat wij ons anker binnenhalen werpt een visser de zijn anker vrolijk over die van ons grrrrrrrrrrrr! Gelukkig krijgen we ons anker omhoog zonder dat we in elkaar haken. Nu deze visser daar is afgemeerd is de plek voor ons niet meer zo geschikt. We proberen het elders, op nieuw kiezen we positie en herhalen de manoeuvre.

Nu komen we dicht genoeg bij de kade en Anneke springt met een lijn aan de wal. De bolder daar is echter zo groot dat ze de lijn er niet direct op vast krijgt. Op dat moment komen er net een paar golven die de boot met het zwemplatform tegen de kade doen stoten. Anneke gooit de lijn aan dek en ik geef gas naar voren. En nu? Anneke alleen aan wal en ik alleen op de boot! Het platform is beschadigd en hangt scheef, het ziet er nog sterk genoeg uit. We overleggen, ik probeer de boot achteruit naar de kade te manoeuvreren zodat zij weer op het nu beschadigde platform kan springen. Ze durft het niet echt, ze weet twee Italianen te overreden haar te helpen.

Een heeft een hond in zijn armen die hij niet los laat, de ander houdt een paraplu boven haar hoofd om haar enigszins tegen de nog immer plenzende regen te beschermen. Een van hen houdt haar hand vast zodat ze zo dicht mogelijk op de rand van de hoge kade kan zitten. Als ik weer achteruitvarend zo dicht mogelijk bij de kade probeer te komen waagt ze de sprong en is ze weer veilig aan boord, pfffffffffffff!

Als we al trillend op onze benen opnieuw overleggen komen onze vissertjes weer langs verbaasd dat we niet meer daar liggen waar ze ons achtergelaten hadden. Na wat handen en voeten overleg volgen we ze weer. Nu naar een andere uithoek van de haven. Hier bevind zich een scheepswerf waar een aantal vissersboten in aanbouw zijn. Ze beduiden ons hier het anker te laten vallen. Bij de eerste poging houdt het anker de vissers zwaaien naar ons, we liggen opnieuw, maar voor hoelang? Het anker schijnt nu goed te houden. Tijdens de ankermanoeuvre tussen de kleine steigertjes dacht ik gehoord te hebben dat we door de marifoon werden opgeroepen. Ik meende iets verstaan te hebben van zeiljacht en vooranker maar geen naam. Door de hectische toestand en de stress ben ik ook niet zeker. We zijn nu bang dat we hier niet mogen ankeren. Nu het er naar uit ziet dat we goed liggen zou dat erg vervelend zijn, we hebben dan ook maar niet gereageerd. Hoewel het in deze hoek van de haven redelijk rustig is houden we nog steeds wacht. Het waait ook nog erg hard. De windmeter geeft nog met regelmaat 8 bf aan. En ook de regen komt nog met bakken uit de hemel. Met nu droge kleren aan eten we het door Anneke gewarmde kliekje Spaghetti. Om ongeveer vier uur begon deze Horroravond en het is nu over tienen!

Ik besluit een bedje in salon te maken en met de wekker naast me de wacht te houden.

De wekker hebben we niet nodig gehad de adrenaline heeft ons wakker gehouden.

De volgende dag komen de vissertjes nog even langs om te vragen of alles tuto bene is. Daar de wind aanzienlijk minder is proberen we of we weer op onze oude plek onder het vuurtorentje kunnen liggen. Tijdens het afmeren vonden we het toch niet zo een goed idee, er lopen af en toe nog flinke golven naar binnen. We nemen de achtergelaten lijn mee en gaan weer terug op onze ankerplek bij de scheepswerf. We ruimen het dek op en spuiten de modder weg, verder brengen we de dag liggend door, slapen en lezen is alles wat we doen. S’avonds eten we in alle rust heerlijke Italiaanse entrecote met een goed glas Griekse wijn.

We hebben al enkele weken contact met Peter & Sylvia van ‘De Schuimer’ zij brachten de afgelopen jaren in de Adriatische zee door en zijn op weg naar Lefkas. We kennen elkaar al vanaf 2001 onze eerste winter in Lefkas. Onze wegen kruisten elkaar meerdere malen. O.a. in 2003 in de Saronische golf waar wij flottieljes begeleide. En ook op het eiland Kos na onze winter in Marmaris Turkije en ook nu kruizen onze wegen weer. We hebben afgesproken elkaar in Viëste te ontmoeten. Zij steken vandaag over van Kroatië naar Viëste Italia een afstand van 60 mijl. Wij hadden nog plannen een aantal havens tussen hier en Viëste te bezoeken. Echter onze ervaringen van de laatste 2 dagen hebben ons doen besluiten er een eind aan te breien en van Molfetta direct de golf van Manfredonia over te steken rechtstreeks naar Vieste een afstand van 50 mijl. Om 07.15 uur varen we de haven van Molfetta uit. Eenmaal buiten valt de zeegang mee en zo ook de wind, 0 bf! Er valt weer niet veel te vertellen over de ruim 9 uur durende overtocht. Geen wind en geen dolfijnen wel veel vissersboten. Een aantal keer moeten we onze koers wijzigen om een aanvaring te voorkomen. Eerst hebben we via SMS contact met, De Schuimer’ het laatste uur ook via de marifoon. Onze aankomst tijd is 16.30 uur, een half uur later loopt ook ,De Schuimer’ de haven binnen. Als je dit zou willen plannen lukt dat nooit! Het is een enthousiast weerzien met Peter & Sylvia. We eten die avond heerlijk Pizza in een restaurant met uitzicht op de haven. Voor ons zit varen er op voor dit jaar.

Peter & Sylvia blijven 3 dagen, samen doen we de eerste indrukken op in Vieste.

We eten samen aan boord beide schepen, zoals altijd was het weer gezellig. We hebben nog een afspraak hier in Viëste, onze Britse vrienden Tony & Liz van de Contango maken een rondreis door Italia met hun speciaal voor dit doel aangeschafte camper. Twee dagen nadat ,De Schuimer’ is vertrokken krijgen we tijdens het shoppen een SMS van Tony & Liz, ze staan op de steiger! Ze blijven een nachtje bij ons voor ze hun reis voortzetten, Napoli, Pompëi en Sicilië staan nog op hun programma voordat ze terug naar Lefkas gaan.

We gaan toch nog varen! Onze auto staat nog op Lefkas, die moeten we nog even ophalen. Het is niet echt even ophalen, We nemen donderdag 28 hier in Viëste de bus van 5 uur in de ochtend naar Manfredonia, stappen daar over in de bus naar Bari waar we om ongeveer 11 uur aankomen. Met de stadsbus gaan we naar de haven waar we bij de terminal uitstappen. Hier word ons verteld dat onze boot vertrekt van de andere terminal! Dus weer in bus naar de juiste terminal. Daar checken we in, de boot gaat echter pas om 9 uur in de avond. Het oude centrum van Bari ligt hier vlak aan de haven en daar is genoeg te zien en te eten. Dus bagage in de kluis, oeps, deze terminal heeft geen kluizen, wel de andere terminal! We lopen wat af die middag. De oude stad Bari is leuk om een middag in door te brengen. We komen er achter dat hier in de kathedraal Sint Nicolaas begraven ligt, echt waar. We hebben op de boot naar Igoumenitsa allen dekpassage geboekt, vaak is het goedkoper om aan boord pas een hut te boeken. Wel moeten we 2 uur wachten tot de boot buitengaats is, voor 60 euro krijgen we dan een hut, goedkoop dat wel, schoon niet echt. We zijn bekaf en gaan meteen te kooi. Aan de overkant in Igoumenitsa zien Janet & David wanneer ze daar aan komen rijden, om ons op te halen, onze ferry om klokslag 11 uur afmeren. J & D hebben voor ons in Nidri een kamer geboekt voor de 2 nachten die we daar blijven. Ook hebben ze een BBQ voor ons georganiseerd op het terras van Skorpios Charter met onze vrienden op Skorpios Pontoon. We besteden onze tijd op Lefkas met het doen van bootschappen, Pita Gyros eten en eten bij “Mama Mia”. Zondagmorgen weer om 5 uur op pad. Het is 2 uur rijden naar Igoumenitsa en de ferry vertrekt om 8 uur dus weer vroeg op! Het retourtje Vieste verloopt voorspoedig, in Bari blijven we een nachtje in een Hotel om de volgende dag wat tijd te hebben om boodschappen te doen. Helaas het is vandaag 1 november het is de dag dat men in Italië de doden vereerd, alles behalve de begraafplaatsen zijn gesloten. Bij Barletta, waar we naar een Lidl wilde, komen we zelfs in een heuse file voor een begraafplaats terecht. In de buurt van Manfredonia vinden we een reuze super [E.Leclerc] en een restaurant geopend. Om een uur of 5 parkeren we de auto voor de steiger in Vieste.

We genieten van Vieste en de Gargano, de natuur is hier fantastisch. We bezoeken markten en veel plaatsjes, van die witte vestingstadjes op een bergtop schitterend. Het zou ideaal zijn zij het dat er iets erg vervelends gebeurd. Na een erg leuke dagtocht naar Monte St Angelo met een leuke markt en onderweg genieten van de mooie natuur van de Gargano komen we rond half 5 weer op de steiger aan. Eenmaal aan boord blijkt onze deur met veel geweld geforceerd te zijn, SHIT! Nadat we de boot hebben geïnspecteerd en ontdekt hebben dat er niets is gestolen maar alleen twee blikjes tonic zijn aangebroken bel ik onmiddellijk Michèle de eigenaar van de steiger. Die komt direct! De steiger beschikt over drie bewaking’s camera. Als we de tape bekijken zien we de inbraak praktisch gebeuren. Wij herkennen de knaap die op de tape te zien is, we hebben hem bij aankomst op de steiger ontmoet en zelfs begroet! Ook Michèle herkent de knaap, het is de verslaafde broer van de manager van het restaurant hier op de haven. Wij willen dat Michèle de politie belt en aangifte doet. De volgende morgen komt Michèle langs met een voorstel, we doen geen aangifte en de familie van Luca [de inbreker] betaald alle schade. We gaan er mee akkoord! Op voorwaarde dat ik zelf de reparatie verricht en per uur betaald word. En zo gebeurd het, we hebben nu een nieuwe deur en 2 keer zo dik. Ik heb een paar gesprekken met Michèle over de veiligheid hier en hij herhaalt, wat hij ons per e-mail melde,dat er hier nooit iets gebeurd en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Wij besluiten dat we deze gebeurtenis ons mooie leven niet laten beïnvloeden.

We gaan ons voorbereiden op een leuke reis van 3 maanden in NL!